163. Christophe De Mulder & Peter De Klerck - Ambetant
Luister naar deze aflevering:
De podcast WHY van Peter De Klerck en Christophe De Mulder, co-hosts van de podcast Ambetant.
Opgenomen op 5/09/2025.
Een gesprek met goedgezinde neven Christophe De Mulder en Peter De Klerck (BE) over hun podcast "Ambetant".
Ambetant is een podcast waarin ze gênante of frustrerende situaties die iedereen herkent onder de loep nemen. Aan de hand van persoonlijke anekdotes en wetenschappelijke weetjes kaderen ze het probleem, en in het beste geval komen ze meteen ook met een oplossing op de proppen.
We hebben het o.a. over:
hoe een podcast familiebanden en vriendschappen versterkt
de grootste frustraties bij podcasten
hoe Christophe en Peter hun onderwerpen kiezen en de afleveringen voorbereiden
Podcast op Spotify: https://open.spotify.com/show/6aMziNGTk22JMiLj8B9H8J?si=01794679c806401a
Podcast op Apple Podcasts: https://podcasts.apple.com/be/podcast/ambetant/id1814373145
Connecteer met Peter en Christophe:
https://www.instagram.com/ambetant.podcast/
https://www.tiktok.com/@ambetant.podcast
Music from #Uppbeat (free for Creators!): https://uppbeat.io/t/cutesy-chamber-ensemble/no-mystery
License code: K2HYNI6S4OV9PFQV
Transcriptie:
WDYP_Ambetant_Peter---Christophe
Ann Alice: Hallo Peter en Christophe, welkom in Why Do You Podcast.
Christophe: Dankjewel.
Ann Alice: Fijn dat jullie hier zijn. Het gebeurt niet zo heel vaak dat ik gasten heb van wie ik de podcast ook al echt een paar keer beluisterd heb, want er zijn er zoveel. Ik kan ze niet allemaal beluisteren. Ik probeer dat soms wel, maar dat lukt niet. Zo is het niet aan snelheid, maar al twee. Maar die van jullie heb ik wel al een aantal afleveringen geluisterd. En ik ben fan van Ambetant.
Christophe: Fijn.
Ann Alice: En ook voor de ambetante jingle in het begin.
Peter: Dat is heel fijn om te horen. Merci dat wij ook in je podcast mogen verschijnen. Dat is heel fijn.
Ann Alice: Ja, heel welkom. Vertel eens, ambetant, met dus de fijne jingle die ook wel een beetje ambetant, irritant is, waarop, als ik het goed begrepen heb, ingesproken is door jullie kinderen.
Christophe: Ja, klopt. Ja, eigenlijk heel simpelweg, omdat we rechtenvrije muziek wilden gebruiken. Daar hadden we geen problemen mee. heb ik zelf iets in elkaar getimmerd en ik had aan Peter ook gevraagd, want we hebben allebei twee kindjes, Peter is een beetje jonger dan die van mij wel, maar we hadden aan al vier de kinderen gevraagd om het woordje ambetant een keer in te spreken, zodat ik dat eens kon plakken over die muziek en daar is onze intro muziek inderdaad uitgekomen. En zo de jingletjes tussendoor is ook af en toe met het woordje ambetant en dat is het allerkleinste van de vier, de dochter van Peter is daar verantwoordelijk voor.
Peter: Die is ook bij de intro volledig uit de hand gegaan. Want inderdaad, ik had zoals bij mijn zoon Lucas en Christophe bij zijn kinderen gevraagd, zegt eens het woord ambetant. En mijn dochter heeft dat tien keer, denk ik, achter haar gezegd. Ja, dat was op zich wel heel leuk.
Christophe: Maar dat was wel tof, want dat past net op de muziek, dus dat was ideaal.
Peter: Een leuk toeval, ja.
Ann Alice: Maar ja, het is eigenlijk wel schattig. En heel origineel bedacht ook, ja. En zeker rechtenvrij. Ik weet niet, dat je daar misschien met kinderarbeid in de problemen komt of zo.
Christophe: Maar ze zijn allemaal nog te jong om te weten dat dat bestaat, denk ik. Dus ze kunnen dat nog eens zeggen.
Peter: Ze klagen ook niet en ze worden goed genoeg vergoed ook.
Ann Alice: Oké, ze krijgen eten en zo. Oké, dat is goed. All right. Goed, maar ambetant, vertel eens, waarover gaat de podcast?
Christophe: Doe maar, Peter.
Peter: Doe ik? Ja. Eerst en vooral zijn wij een neven. En we hebben... En dat is ambetant? Daarom niet, nee. Kirsten is een van de weinige mensen in de familie waar ik goed mee over denk. Nee, dat is niet waar. Wij hebben van jongs af aan al een hele sterke band met tweeën, dus het is misschien ook niet zo toevallig dat wij het samen doen. Ambetant is eigenlijk een podcast waarin wij om de beurt een herkenbare ergernis, frustratie of fobie bespreken. We proberen die te verklaren en op het einde van de rit proberen we die ook nog, al dan niet creatief en bruikbaar, op te lossen. Maar we maken er wel werk van dat dat heel herkenbaar is. Het zijn uiteraard eigen ergernissen of frustraties, dus dingen waar we zelf mee geconfronteerd worden of waar we zelf mee worstelen. Maar we proberen dat wel open te trekken, dat dat herkenbaar is voor zoveel mogelijk mensen natuurlijk. En ergernissen of frustraties of fobieën... Christophe heeft hoogtevrees, dat is al een aflevering geweest. Ik heb last van thalassofobie, dus van de vrees voor open waters. Het is toch voor heel kwaad van printers in de afleveringen. Dat is, denk ik, degene waar het om het kwaadst van is geworden. Ik word vol familie in de slaapkamer, dus dan zijn er wel heel veel dingen die we kunnen bedenken.
Ann Alice: Ja, inderdaad.
Christophe: We proberen het een beetje af te wisselen. Het is zware onderwerpen of echt fobieën, angsten. En ook dingen zoals die printers en die muggen, gewoon die dagelijkse frustraties. Onze
00:05:00
Christophe: allereerste aflevering was er eentje over ergernissen in de bioscopen bijvoorbeeld. Iedereen gaat weleens naar de cinema en iedereen heeft zo weleens meegemaakt dat er iemand naast je veel te laat popcorn zit te eten of dat er dingen gebeuren, dat er mensen op hun telefoon zitten scrollen vlak naast je en dat dat afleidt. Dat soort dingen waar iedereen zich in kan herkennen. Dat zijn de dingen die we proberen te bespreken, eerst en vooral inderdaad, en dan daarna gaan we dat op een semi-wetenschappelijke manier pakt, gaan we daar zo wat weetjes over opzoeken. Waar komen die dingen misschien zo hoogtevrees van? Heeft dat eigenlijk een oorsprong ergens dat uit te leggen valt? Wat zijn daar de wetenschappelijke dingen achter? En dan inderdaad op het einde zoeken we dan een oplossing of oplossingen voor het probleem of voor de ergernissen. Die zijn niet altijd even serieus, maar dat hoort een beetje bij het concept.
Ann Alice: Ik vind het leuk, inderdaad. Het is niet alleen een beetje klagen en zagen over frustraties of ambetante dingen, maar ook... op zoek gaan naar feiten en oplossingen. En de tips die ik krijg, ik kijk er nu helemaal anders naar bijvoorbeeld als ik in de supermarkt ben. Want ik had daar nog nooit zo bij stilgestaan dat als er vijf kassas, vijf rijen zijn, dat je maar één kans op vijf hebt om de traagste te kiezen en ook één kans op vijf om de snelste te kiezen. Dus eigenlijk, ja...
Christophe: Dat is een goed voorbeeld dat je daar aanhaalt, want het is inderdaad zoiets. Iedereen staat altijd in de rij waar hij van denkt dat hij het traagst. Maar het bestaat er eigenlijk nooit bij, dat je inderdaad ook maar één kans hebt op al die rijen om de snelste rij te hebben. En dat we dus niet altijd per se fout kiezen, maar je kunt eigenlijk bijna niet anders dan fout kiezen op dat vlak. En het zijn dat soort dingen die voor ons ook af en toe onze ogen openen. En dan kijk je op een andere manier naar al die ergenrissen en dan kun je daar ook weer een klein beetje beter mee aan, denk ik.
Peter: Ja, je kadert dat weleens inderdaad, want je gebruikt wat je bespreekt, of wat je opneemt van kennis, dat neem je wel mee, of zo. En we hopen dat de luisteraar dat uiteraard ook meeneemt.
Christophe: Ja, we doen het in de eerste plaats eigenlijk gewoon voor onszelf.
Ann Alice: Ja, dat wou ik vragen. Hoe is dat? Oké, ik kan me voorstellen dat jullie daar thuis aan de keukentafel of samen op café gesprekken over hebben, maar vanwaar het idee om daar dan een podcast over te beginnen en dat met de rest van de wereld te delen?
Christophe: Waarom we zijn beginnen podcasten is dat ik misschien straks Peter zou laten uitleggen, want dat is meer een verhaal dat al aan zijn kant zit. Maar waarom we dat onderwerp gekozen hebben? Omdat we dachten dat dat iets is, eigenlijk in de eerste plaats van onszelf, zoals ik daarnet zei. Ja, we wilden eigenlijk een excuus om elkaar vaker te zien. We wonen allebei in Merksem, dus we wonen letterlijk op 10 minuten fietsen van elkaar. Maar met kinderen enzovoort, het leven gebeurt en dan zien we elkaar niet super vaak. Maar we missen dat wel. We zijn neven inderdaad en we zitten dus al 38 jaar samen op een kerstfeest bijvoorbeeld, en altijd aan tafel aan het kerstfeest zitten wij quasi altijd naast elkaar en we praten altijd over onnozele dingen. En mensen hebben, zoals is om te lachen, gezegd dat we samen eens iets moeten doen met dat onnozele gedoe. En we dachten, oké, dan gaan we dat eens doen. En ook het feit van die onderwerpen, die ergernissen, Ik ben zo wel iemand die op Wikipedia in zo'n rabbit holes kan duiken en zo blijven doorklikken van, ah ja, dat komt daarvan, en dan wil ik dat allemaal weten. Wat is daar nu het verhaal achter van, er is zo ooit eens een schip plots van de radar verdwenen en dan kan ik daar een half uur over liggen opzoeken van, hoe komt dat nu, waar is dat nu, hoe kan dat nu verklaard worden, dat soort dingen. En dat is met dit een beetje hetzelfde, denk ik, over die onderwerpen die we hebben. Over printers bijvoorbeeld, ja, dat start dan met De frustratie van mijn printer doet nooit wat hij moet doen, maar je belandt dan in een soort van wereld over printermaffia en de inkt die onwaarschijnlijk duur is en hoe dat komt en wat er allemaal misloopt in heel die wereld. Ik vind dat super interessant en dan denk ik, als wij het interessant vinden, misschien vinden andere mensen het dan ook wel interessant. Maar waarom we zijn gestart met podcasten heeft eigenlijk een andere...
Peter: Het idee van een podcast is eigenlijk begonnen door een ander project. Ik en mijn zus zijn een podcast aan het voorbereiden, maar dat is voor alle duidelijkheid een project op langere termijn. We hebben een gemeenschappelijke mama, mijn zus, Maar die is gestorven toen wij heel jong waren. Ik was zes jaar en mijn zus was elf, als ik me niet vergis. Dus we hebben niet echt de kans gekregen om die te leren kennen. Dus we zijn met dat idee beginnen te spelen en zo zijn wij getuigenissen beginnen afnemen van mensen die ze wel goed hebben gekend. Dat is natuurlijk van goudwaarde, want daar
00:10:00
Peter: kun je wel echt een podcast over maken. Dus dat project, daar dachten we van, daar willen we wel echt een podcast over maken. Maar zoals ik al zei, dat is uren aan materiaal van interviews en voorbereidingen en dergelijke. Dus we wisten op voorhand dat dat iets zou zijn op lange termijn en niet voor meteen. Ik zat op café op een bepaalde avond met Christophe, En ik moet zeggen dat dat kribbelde al, en we hebben dat al eens uitgesproken, en dan is die bal eigenlijk heel snel beginnen te rollen tussen ons twee ook al.
Christophe: Het podcastmateriaal was ook aangekocht, dat staat op de zonder bij Peter thuis. En het kribbelde om dat gewoon eens te proberen. En dan hebben we het concept bedacht dat we nu hebben. En hebben we eigenlijk twee testafleveringen opgenomen, gewoon voor onszelf, om eens te zien hoe we die allebei aan ons verhaal laten luisteren. Om te vragen welke tips we ons kunnen geven om dat te luisterbaar te maken, of om dat voor een groter publiek misschien te doen. En omdat we dat gewoon zo tof vonden, zijn we daarmee blijven voortgaan.
Peter: Exact.
Ann Alice: En ondertussen 15 afleveringen. Zijn er nog heel veel ambetante dingen die volgen? Of denk je dat er toch ooit een lijst gaat eindigen?
Christophe: Voorlopig zijn we nog... We hebben een hele lange lijst met onderwerpen die we ooit eens hebben samengesteld, waar we altijd dingen aan blijven toevoegen. Dus we zijn nog even zoet, denk ik. Het moet er ook niet altijd van die gigantisch serieuze of grote fobieën zijn. Dat kan ook echt een hele kleine ergernis zijn, waar je dan toch iets van een volledige aflevering kunt uithalen. Maar uiteraard zal die lijst ooit wel stoppen, maar we zijn zo'n beetje aan het brainstormen. We zijn nog niet lang bezig natuurlijk, dus we zijn nog een beetje te zoeken.
Peter: Drie maanden nu hé?
Christophe: Ja, maar we zijn wel aan het denken van, als we door onze lijst zijn, we zijn zoveel mensen met andere ergeringen dan wij, dan kunnen we daar ook dieper in gaan graven. We kunnen mensen dan uitnodigen bijvoorbeeld. We moeten nog eens nadenken hoe we dat juist gaan doen, maar we zijn nog niet van plan om over vijf afleveringen te stoppen.
Peter: Nee, nee.
Ann Alice: Oké, goed. Dan hebben we nog wat te luisteren. En ik vind vooral, want inderdaad, al die dingen zijn heel herkenbaar, maar de oplossingen die jullie ook geven, zijn soms wel misschien wat vergezocht, out of the box, maar hebben jullie dat ook allemaal dan uitgetest?
Peter: Nee, ja, sommige... Eigenlijk kun je bij de oplossingen Je kunt dat een beetje onderverdelen. Sommige zijn effectief die bruikbaar zouden zijn of kunnen zijn. Die halen we meestal dan ook... Dat is de mosterd dat we halen bij iemand anders. Of dat wordt aanbevolen door een dokter of door een wetenschapper of iemand dat het al heeft uitgetest. En anderen zijn eigenlijk heel op het absurde af soms. Ik denk maar aan wat je gestorven had gezegd in de aflevering van nagelbijten, droge worstjes op je vingers steken, zodat je niet op je nagels bijt. Ja, dat kun je natuurlijk niet altijd serieus nemen. Ik vind dat we dat misschien toch wel eens moeten uittesten, maar we hebben dat dus nog niet gedaan bij Dirk.
Christophe: We hebben dat bij sommige dingen al wel gedaan, want die droge worstjes, dat is nu iets dat komt eigenlijk in elke aflevering terug. Dat is een beetje een running joke geweest. Omdat ik dat ooit denk, mijn hoogtevrees was dat de eerste aflevering dat we zeiden, en dat was wel echt serieus, bedoeld van stel nu dat je iets meeneemt om te eten op een plek waar je hoogtevrees hebt, dan zou je dat niet kunnen afleiden van je hoogtevrees. En het toeval wilde, we hadden het over mijn ergste moment van hoogtevrees dat we samen beleefd hebben, Peter en ik, dat was in Londen op Saint Paulskathedraal. Helemaal op het topje, waar ik echt een enorm aantal hoogtevrees had. En het toeval wilde dat ik de week nadat we die aflevering hadden opgenomen, met mijn vrouw naar Londen ging. Dus ik had op de socials gezet van, wat denk je, zullen we eens droge worstjes gaan eten bovenop St. Paul's kathedraal? En uiteraard vond iedereen dat een fijn idee, behalve ik dan. Dus daar hebben we het dan wel getest. We hebben er dan ook een filmpje van gemaakt. Dat staat op onze newsletter, op onze TikTok staat dat ook. Het werkt niet. Spoiler, het heeft niet gewerkt. Maar dus dat hebben we wel getest. En met de talassofobie hebben we ook een test gedaan van de VR-bril. Dat was ook iets dat bij veel mensen werd gezegd.
Peter: Dat was misschien niet zozeer een oplossing op korte termijn, maar dat was vooral om te checken hoeveel last ik daarvan heb. Komt dat ook echt tot uiting als ik die bril opzet? Want we merkten tijdens de aflevering dat we een paar foto's bekeken hebben. En je merkte al dat ik zenuwachtiger werd. Ik begon ook harder te zweten, Christophe. Je hebt dat zo ook benoemd. En na de aflevering hebben we de VR-set opgezet en daar hebben we ook een filmpje van gemaakt. Dat is ook heel duidelijk dat
00:15:00
Peter: dat toch niet direct iets voorbij was. Dus ja, sommige dingen testen we zeker wel uit. Of hebben we vooraan al uitgetest, of daarna zeker wel.
Christophe: En uiteraard vinden de mensen die ons op socials volgen dat de leukste dingen, als ze ons zien afzien, bleetend, met hoogtevrees of roepend, met die VR-bril in de zetel, uiteraard spreekt dat aan. Dat snap ik wel.
Ann Alice: Ja, inderdaad. Ik kan me voorstellen dat zo'n ding wel eens viraal zou kunnen gaan.
Christophe: Dat is nog niet gebeurd.
Peter: Nee, tot op het moment nog niet.
Ann Alice: Maar nieuws kan nog komen, hè. En zijn er zo dingen, bijvoorbeeld al nagelbijten, zijn jullie gestopt?
Christophe: Ik denk dat we allebei ja mogen zeggen. Ik denk dat Peter het iets flinker doet dan ik misschien, maar in het algemeen wel. We hebben tijdens de aflevering over nagelbijten heel veel ranzige dingen geleerd over nagelbijten. En ook gewoon onszelf een beetje gezegd van, we zijn nu twee volwassen mannen, we moeten dat eigenlijk gewoon kunnen. De deadline, alles gewoon het startpunt gezegd, vanaf nu doen we dat niet meer. De eerste week is mij dat echt supergoed gelukt, de tweede week heb ik af en toe aan de zijkant van de nagel zo net een stukje dat niet recht was … Maar al bij al heb ik veel langer nagels dan voor die aflevering. Dus voor mij is het wel aan het werken, en ik dat Peter het nog beter doet.
Peter: Ja klopt. Ik heb het tijdens de aflevering ook gezegd. Tijdens mijn voorbereiding van de aflevering kwam ik die een test al tegen en vond ik dat eigenlijk al heel confronterend en dacht ik van, oké, we gaan dat nu gewoon echt... Let's put it to the test en proberen het uit. Ik ben dan ook gewoon per direct gestopt en tot hiertoe hou ik het vol. Ik heb nu gisteren voor de allereerste keer zelf mijn nagels afgeknipt. Daarvoor deed mijn vrouw dat. Ik moet zeggen dat mijn vrouw dat veel beter deed. Ik ga dat zeker niet nog zelf doen, want ik merk dat de komende periode wel een uitdaging kan worden, want ik voel dat ze niet gelijk zijn. Dat is een ambetanter gevoel dan daarvoor. Mijn vrouw deed dat echt heel netjes. En dan was dat met trots, ik benoem dat ook in de aflevering, dat ik voel dat ik er niet op heb gebeten. En nu is het ook trots, maar ook... Samenkomen of zo, dat ik het niet juist heb afgeknipt.
Ann Alice: Zeer herkenbaar. Daarop ga ik naar de manicure.
Peter: Ja, dat begrijp ik.
Christophe: Ik had ook voor de eerste keer in 30 jaar letterlijk een schaartje vast om mijn nagels te knippen vorige week. En ik merkte dat ik de nagels van mijn rechterhand bijna niet kon knippen, omdat ik nog nooit met een schaar dingen geknipt heb.
Ann Alice: Ja, ja.
Peter: Ja, en ik denk dat...
Ann Alice: Het wordt er beter in.
Peter: Ik denk dat een goed ingrediënt in onze podcast is dat we heel oprecht zijn, want tijdens de aflevering bekeek Christof ook mijn ogen en hij zei dat ik inderdaad een wit lijntje had gezien. Mijn reactie daarop is dat ik dat nog nooit had gezien. Dat is echt oprecht. Ik had dat nog nooit gezien, bij andere mensen wel, maar bij mijzelf nog niet.
Christophe: Ik denk dat wij soms vergeten dat wij met twee op een zolder zitten, dat is normaal. En dat wij tegen elkaar praten zijn, dat is perfect normaal. Ik verschiet er soms van als mensen in mijn omgeving plots zeggen van... Ik wist niet dat jij zo op je nagels beet, maar ik dacht, hoe weet jij dat? Ah ja, nee, tuurlijk. Ik vergeet dat soms dat we dat online doen.
Ann Alice: Ja, ja, ja. Dat er ook nog mensen luisteren.
Christophe: Wat ook goed is. Ik denk dat dat ook niet slecht is, want dat zorgt er ook wel voor dat we inderdaad heel eerlijk en oprecht zijn. En we gaan nooit dingen verbloemen of we schamen ons ook niet echt voor heel... Allee, ik schaamde mij voor het nagelbijten bijvoorbeeld wel, maar dat zijn dan ook dingen dat ik denk, ja... Als ik dat nu zeg misschien, dat er iemand anders ook zoiets gaat doen van, oké, ik ben niet alleen en het valt op te lossen of zo.
Peter: Ja, zoals de aflevering van Zweet, kom ik ook een beetje in de spotlight te staan, omdat ik wel... Ik zweet... Is het harder of meer? Ik weet het niet. Ik is toch maar zichtbaarder in ieder geval. Maar ik hoop dat zo'n aflevering en misschien dat boek een beetje kunnen doorbreken, dat dat gewoon bespreekbaar wordt en dat mensen misschien ook het gevoel hebben van... Ze zullen wel weten dat ze niet alleen zijn, Maar dat ze ook zoiets hebben van, oké, je mag dat misschien ook wel loslaten. Als we dat er ook mee kunnen bereiken, dat is altijd mooi meegenomen.
Ann Alice: Inderdaad. Ja, en buiten dat jullie dan zelf wat een uitlaatklep in hebben en misschien mogelijke oplossingen vinden voor jullie eigen problemen of frustraties, zijn er nog dingen die jullie er voor julliezelf uithalen, of wat die podcast jullie al gegeven heeft?
Peter: Ja, ik denk in eerste instantie, wat Christophe al heeft gezegd, het feit dat we elkaar nu gewoon heel vaker zien. De periode voor de podcast hoorden
00:20:00
Peter: we elkaar wel heel vaak, via WhatsApp of zo, maar zien met de kinderen, dat is allemaal niet zo evident. Christophe werkt ook heel vaak in het weekend met zijn bedrijf. Maar dat is al fijn, het feit dat we elkaar nu heel vaak zien. Het feit dat je er echt wel dingen van opsteekt, vind ik ook wel echt een meerwaarde. En ik denk als allerlaatste voor mij persoonlijk dan gewoon ook de fijne reacties dat je krijgt van mensen. Het feit dat ze luisteren, het feit dat ze het fijn vinden, dat ze mee in interactie gaan, van je kunt dat eens proberen, of dat was heel leuk, of dat filmpje was grappig. Het is gewoon fijn dat je het doet, inderdaad in eerste plaats voor jezelf, maar dat je er gewoon andere mensen mee aanspreekt, dat is gewoon wel fijn.
Christophe: Ik denk niet dat we echt een doel hebben van we willen awards winnen, of we willen vijfduizend luisteraars, of we willen ooit een liveshow doen, of dat soort dingen.
Ann Alice: Of ambetant het boek.
Christophe: Ja, inderdaad. We hebben nog niet echt van die doelen, omdat we er ook soms zijn ingerold met het idee van, we doen dat omdat we het graag doen. Dus ja, we zijn ook echt nog maar net bezig. Op dit vlak heeft die podcast ons nog niet veel gegeven, buiten het feit dat we geleerd hebben hoe we dat, stil eens aan, aan het leren zijn, moet ik eigenlijk zeggen, hoe we dat best aanpakken. Dat we behoorlijk aan het merken dat als we er echt persoonlijke verhalen in steken, dat dat meer aanslaagt. Dat dat stuk met die weetjes, dat dat ook het meeste aanslaat, meer dan het gezag in het begin bijvoorbeeld over een bepaalde ergernis. Maar ook puur technisch, we hebben allebei niet echt kaas gegeten van de techniek rond podcasting, maar het is wel fijn om dan te merken hoe langer die afleveringen duren. In het begin moesten we heel veel monteren bijvoorbeeld, dat we merkten van we hebben ons hier of daar versproken, of dit moeten we nog eens opnieuw doen, of deze vonden we eigenlijk niet goed. En dan is dat veel kip- en plakwerk, maar nu eigenlijk de laatste twaalf afleveringen, denk ik, is er nooit niks van montage meer in geweest. We nemen het op en we gooien het zo online. Dus dat soort dingen is wel fijn, dat je dan wel leert hoe dat macheert en wat er werkt en wat niet. Maar voor de rest is het inderdaad echt gewoon voor ons plezier. Zolang we het plezant blijven vinden, blijven we het ook, denk ik.
Peter: Exact.
Ann Alice: Ja, goed. En nu moet ik je toch meestal vragen, ik heb er zoal bloopers of blunders meegemaakt, dat mogen we je ook vertellen, maar wat is er het meest ambetante aan podcasten?
Peter: In het algemeen?
Ann Alice: Ja, bij jullie in het maken, of misschien dat je zelf vindt als je luistert naar podcasts van anderen? Wat is daar aan betand dan? Er zit misschien nog een aflevering voor jullie in.
Peter: Goh, ja, ik mag wel een specifiek voorbeeld van de nonsen aanhouden, hè Christophe. Eén aflevering die... moeilijk verliep en de schuld is volledig bij mezelf te leggen en zeker niet bij Christophe. Maar ik weet dat de aflevering van Overvullen, dat was een bijzonder goeie onderwerp, vond ik. Maar ik weet niet wat er fout is gelopen, ik denk dat ik gewoon een slechte week had, heel veel aan mijn hoofd en direct de studio ingedoken, om het dan een studio te noemen en niet de zolder te zeggen. Maar ineens ermee begonnen en misschien niet daarvoor heel even vijf of tien minuutjes rust hebben genomen. En die aflevering verliep op zijn minst gezegd alsof moeizaamheid, toch? Ik heb mij heel vaak versproken. Ik heb, denk ik, ook een paar keer op verkeerde knoppen geduwd. Dat was een aflevering waar we wel wat werk mee hadden, om dat een beetje recht te zetten. Ik kan nog altijd, tot op de dag van vandaag, niet benoemen wat er fout is gelopen en dus ook niet per se of ik er iets uit geleerd heb. Maar het was gewoon een slechte week, denk ik. Dat kan zeker.
Christophe: Als dat de grootste blooper is, dan valt het eigenlijk al bij elkaar mee. Ik denk, ik ben ook een keer... Bij onze telefoons nemen we ook video's op van elkaar, zodat we dat met beeld kunnen online zetten. Een keer was het geheugen van mijn telefoon vol, waardoor we op één aflevering geen video hebben. Dat zijn inderdaad dingen die fout gelopen zijn, maar dan deel je dat uit en zorg je ervoor dat je genoeg ruimte over hebt de volgende keer. Ik denk, wat ik het moeilijkste vind aan onze podcast, of wat ik voor mezelf dan spreek, ik vind het voorbereidingsstuk het lastigste. Ik doe dat wel graag, omdat ik zeg, ik ben zo iemand die in de rabbit souls duikt op Wikipedia en andere websites. heel die massa-informatie een behappbaar geheel te maken, dat ook nog eens een goede flow heeft en waar ook wat humor in zit enzovoort. Ik denk dat ik dat het moeilijkste vind, maar ik doe het wel heel graag. Maar dan het vertellen zelf, of de podcast maken zelf, ik denk dat ik daar ook nog een beetje moet leren om minder van mijn blad en van mijn voorbereiding af te gaan en ook gewoon af en toe een keer te improviseren en het spontane
00:25:00
Christophe: van het gesprek er ook genoeg in te laten. Maar ja, ik denk dat dat zowel de twee dingen zijn die ik het moeilijkste vind, misschien.
Peter: Ik denk bij mij hetzelfde. Je bereidt je voor en je wilt het zo deftig mogelijk doen, maar je moet een goede balans vinden tussen cijfers, maar niet te veel cijfers, en lachen, maar niet te veel lachen of zo. Ik weet het niet, maar met de juiste dingen lachen. Het is wel altijd een oefening die je maakt. Je steekt er wel tijd in, ontegensprekelijk. Dat is zo, ja.
Ann Alice: Doen jullie dat ook samen of is dat apart, want het is om de beurt een onderwerp ook kiezen. Dus dan ga ik ervan uit dat jullie dat stukje dan niet samen doen.
Christophe: Nee, dat doen we inderdaad apart. We weten ook niet van elkaar welk onderwerp we die week gaan brengen.
Ann Alice: Ja, inderdaad.
Christophe: Dat zorgt ook wel soms voor de.
Ann Alice: Grappige situaties in het begin.
Christophe: Ja, klopt. Dat maakt het ook wel plezant voor de anderen, omdat we dan... Ja, er echt ook fris in... Je zit eigenlijk met een luisteraar aan tafel, om het zo te zeggen. Iemand doet die podcast en een ander kan direct reageren op de manier waarop de meeste luisteraars zouden reageren, of vragen ertussen gooien die iedereen misschien heeft. En dat maakt het ook gewoon leuk dat je om beurten iets kunt voorbereiden en dan de tweede keer moet je niets voorbereiden, maar moet je gewoon luisteren en in gesprek gaan. Dat is ook wel leuk.
Peter: Dat is wel fijn, want ik vind wel dat we erin slagen om het niet te beperken tot een monoloog. Het blijft wel iets in gesprek, maar één is gewoon goed voorbereid en de ander kan gewoon kritische vragen stellen of de ander beginnen uit te lachen. Het is gewoon fijn.
Christophe: Om mogelijkheid te roepen.
Peter: Ja, voilà, exact. Dus dat is wel fijn. Maar inderdaad, we weten eigenlijk niet wat dat een ander gaat zeggen. Dus de reacties zijn inderdaad volledig oprecht, omdat je het niet weet.
Ann Alice: Ja, dat is leuk, inderdaad. Je voelt dat dat heel spontaan is en dat dat echt is van... Oh, gaan we het daarover hebben?
Christophe: Met zweten was dat bijvoorbeeld voor Peter. Die weet inderdaad dat hij iets meer zweet. Zeker op die zolder, als we daar zitten te podcasten, de ramen kunnen ook niet openstaan voor het geluid. Dus dat is er in de zomer superwarm. Bij Peter loopt het zweet echt over hun gezicht. Dat is echt opvallend veel meer dan dat dat bij mij is. Dus ik wist op het moment dat ik mijn aflevering over zweten ging komen, dat hij sowieso veel ging kunnen vertellen, maar zich ook wat geviseerd ging voelen. We zien elkaar doodgraag, maar we vinden het ook wel leuk om af en toe wat afsteken te geven.
Peter: We zijn altijd van mening dat je het hardste met jezelf moet kunnen lachen. En als we dan toch vier handen op één buik zijn, dan kun je toch ook met een ander even hard lachen, vind ik.
Christophe: Ik maak toch een aflevering over kaal zijn. Daar gaat het wel komen, hoor. En anders maak ik ze zelf, als het meekomt.
Ann Alice: Ja. Wat ik me nu afvraag is, komt er ook eens een aflevering met jullie partners, vrouwen of de kinderen erbij, over hun frustraties of ambetante dingen?
Peter: Die staat voor alle duidelijkheid niet gepland, maar daar hebben we het ook al kort over gehad. Weliswaar tussen ons tweeën, dus we hebben de vraag nog niet bij hen gesteld. Enfin, ik heb de vraag nog niet bij mijn vrouw gelegd. De kinderen, dat wordt een grotere uitdaging, denk ik. Die van jou gaan dat kunnen. Die van mij gaat het al zijn. Hou je koptelefoon op, blijf zitten. Dan wordt het misschien allemaal wat moeilijker.
Christophe: Kunnen we misschien live de intro laten zingen dan?
Peter: Dat is waar, ja. Maar er zit wel iets in, daar kunnen we zeker wel iets aan doen. Mogelijk dat zij een aflevering maken over hun ergernissen over ons of zo. Dat kan perfect.
Christophe: Maar iedereen heeft wel zijn eigen kleine ergernisjes. die wij niet allemaal delen. En Peter en ik is dat ook bijvoorbeeld. Een aflevering die we zeker nog wel eens gaan maken, zal bijvoorbeeld over zand zijn, omdat ik het appetant vind als er zand op het strand tussen mijn tenen kruipt. Peter heeft dat totaal niet, of denk ik toch niet?
Peter: Nee, ik denk het wel, ja.
Christophe: Ja, voilà. Dat zijn zo van die dingen. Als we dat allebei niet zouden hebben, zouden we daar wellicht geen aflevering over maken. En dan is het wel fijn om ook andere mensen uit te modigen die daar speciale dingen van angst in hebben. Er zijn er zowel een paar dat we kennen, die we zeker nog eens gaan contacteren om te vragen of ze er dan misschien zitten om eens langs te komen. We moeten dat ook zelf eens bespreken, hoe die aflevering dan zou moeten er dan uitzien. Want de voorbereidingen zullen we wel zelf blijven doen, maar dat dat dan meer een soort vraaggesprek wordt, dat moeten we nog eens bekijken.
Ann Alice: Ja, het is fijn in de dynamiek tussen
00:30:00
Ann Alice: jullie twee ook dat de ene voorbereidt en de andere er heel spontaan in gaat, maar ook dat jullie dat we er niet allebei last van hebben, heel vaak. Nu, dat nagelbijten hadden jullie wel alle twee, maar dat er toch wel verschillen zijn.
Peter: Ja, zelfs het enige, denk ik.
Ann Alice: Ja, voor de rest is er wel altijd een verschil van ik heb dat wel en ik heb dat niet, maar dat zand vind ik direct herkenbaar. Ik hou van de zee en van water, maar dat zand, als er nog maar één korreltje zand op mijn handdoek dan ligt, dan moet dat eraf. In tussen mijn tenen.
Christophe: Peter en ik kunnen nooit samen naar de zee gaan, want ik wil niet op het strand en hij wil niet in de zee.
Ann Alice: Allemaal op de dijk. Dat kun je nog wel, Peter. Op de dijk, met het zicht op de zee, dat lukt nog.
Peter: Ja, en voor alle duidelijkheid, ik ben deze zomer ook naar zee gegaan en ik heb zelfs, ik denk, tot mijn midden in de zee gestaan. Want ja, mijn kinderen waren erbij, ik maak er een sport van om mijn angsten niet over te brengen, of zoveel mogelijk te beperken althans, niet over te geven aan mijn kinderen. Dus ja, ik stond daar heel relaxed in het water, maar ja, Dat voelt ook niet echt als zwemmen aan, want je staat, dus dat is nog wel anders. En ik zeg het, ik heb er ook al wel wat stappen in gezet, vind ik, want ik denk dat ik dat tien jaar geleden misschien nog niet gedaan had. Dus ja, we zetten start.
Ann Alice: En ook daar, je bent daar niet alleen in. Mijn moeder stuurde mij deze zomer een foto van haar voeten in de zee. Die is 72 en ze zei van ja, ik ben echt... Dit is niet gefotoshopt, ik ben echt met mijn voeten in de zee geweest, stuurde ze via WhatsApp. Dus ik heb ook teruggestuurd. Applaus voor jezelf. Goed gedaan.
Peter: Voila. Zeker, de aflevering van Talensofobie is beluisterbaar. Het kan herkenbaar zijn voor haar.
Christophe: Dat is inderdaad het voordeel van onze podcast, dat er veel angsten en ergernissen heel herkenbaar zijn. En er gaan er zeker zijn die dat een pak minder herkenbaar zijn. Ik denk er aan eentje, ik had het misschien nog niet te klappen, want ik ben het aan het voorbereiden voor de volgende weken. Ik ken niemand anders die dat had, in ieder geval.
Peter: Nu ben ik wel heel benieuwd.
Ann Alice: Ja, ik ook.
Christophe: Maar dan denk ik, misschien is het dan ook wel eens interessant om te weten hoe het voelt voor mij, of wat is dat juist voor mij. Maar het is daar wetenschappelijk achter allemaal te bedenken. Ik kan er nu weinig over vertellen op die manier, maar ik denk dat, ook al weet je er niks van, of je er totaal geen voeling mee hebt, als je zelf geen telossofobie hebt bijvoorbeeld, vond ik het wel heel interessant om te merken, om te weten, hoe uitzien ik daar bij Peter? En wat kun je daaraan doen? Wat zijn daar de wetenschappelijke feiten achter? Hoe komt het dat dat met dieren bijvoorbeeld is, maar dan gewoon in een diep zwembad eigenlijk ook? Dat zijn dingen waar ik niet bij stilsta, omdat ik dat niet heb, denk ik. Ik vind het wel interessant om daar meer over te weten.
Ann Alice: Ja, inderdaad.
Peter: In de aflevering van Thalassofobie breng ik het ook al aan dat er is... Dan maak ik de vergelijking met aquafobie. En dan zie ik dat aquafobia ook omvat dat je een angst hebt voor vloeistoffen. En daar maak ik al gewacht van. Het feit dat ik eigenlijk... Ik heb het niet met witte vloeistoffen. Ja, dat is iets heel raars. En ik denk ook dat dat iets is wat heel weinig mensen herkenbaar vinden. Maar de mensen die mij kennen, die komen... Ik ga niet zeggen wekelijks, maar die zeggen heel vaak wanneer de aflevering komt, waar je gaat praten over melk en mayonaise en yoghurt, al die dingen. Wanneer ga je die maken? Dus die gaat er ook zeker nog aankomen. Het zal niet voor nu dinsdag zijn. Het is ook die van nu zeker? Nu dinsdag, ja, soft. Dus die gaat er wel aankomen, maar inderdaad, sommige dingen zijn ook zodanig van toepassing op jezelf dat je daar eerlijk in moet zijn. En dat is ook wel een stuk jezelf blootgeven of blootstellen.
Christophe: En ik wist wat je nu zegt met die melk en die mayonaise, dus inderdaad is dat heel diep zit bij je, en niemand heeft een idee van waar komt dat, die flauwe idee. Dus jij moet die aflevering ook maken, maar dat is ook iets dat jij al heel lang aan het uitstellen bent.
Peter: Ja, ja. Maar dat is voor een simpele reden. Eén, ik heb schrik dat de voorbereiding niet gestaafd gaat kunnen worden, want ik denk dat er heel weinig mensen dat gaan hebben. Dus één, ik ben aan het nadenken hoe ik dat vorm ga geven. En twee, ik moet ook eerlijk bekennen dat ik bezig ben met een proces
00:35:00
Peter: Het erover praten is ook niet altijd gemakkelijk en ik ga daar ontegensprekelijk 30, 40, 50 minuten over moeten praten. Ik ga er wel een klik in moeten maken, want ik kan, om het frequent te zeggen, moeilijk tijdens die podcast beginnen kokhalsen. Dat zou voor Christophe heel grappig zijn, maar dat is misschien net een beetje over. En die kans bestaat gewoon wel, dus ik ben nog op mijn mentaal proces bezig om dat te kunnen vormgeven.
Christophe: Dat is gewoon zo'n absurde... Ik vind het altijd heel moeilijk om dat serieus te nemen. Ik weet dat hij dat heeft en dat is al jaren zo. Maar op z'n vrije gezelligheid heb ik hem bijvoorbeeld mayonaise laten eten. Ik weet dat dat wel moeilijk is. Maar dat zijn die absurde dingen waar dat toch ergens iets heel serieus onderschuilt. Maar we vinden het dan wel leuk om elkaar er ook een klein beetje in de pest te pakken.
Peter: Tuurlijk, ja.
Ann Alice: Ik vind het eigenlijk niet zo raar. Mayonaise, dat kan ik me niet voorstellen. Alles is goed met mayonaise. Maar ik heb dat wel met melk. Ik vind melk gewoon degoutant. Ik gebruik dat wel om saus te maken of puree te maken. Tegenwoordig heb je dan wel sojamelk of zo. Maar soms heb je dat wel nodig in een gerecht. En als ik dan een druppel melk op mijn hand smos, Ik denk dat.
Christophe: Peter het moeilijk krijgt.
Ann Alice: Ik moet dat echt onder de kraan afspoelen. Ik kan dat... Ik vind dat alsof het vies is. Maar melk is de enige witte waar ik dat mee heb. De enige vloeistof waar ik dat mee.
Peter: Heb, dus... Ja, en ik denk dat melk... Dat spreekt precies toch tot de verbeelding van mensen, want wij maken twee keer per week een riel aflevering in de kijkheid te zetten en te promoten. We zetten die op Instagram en op TikTok. En we hebben van de aflevering over nagelbijten, was dat, denk ik. Maar het ging dan eigenlijk in die reel niet over nagelbijten, maar iets over wat de mama van Christophe hem vroeger wijsmaakte. En dan word ik nogal fors in het feit dat mijn vader mij wijsmaakt, dat ik melk moest drinken na mosselen. Ja, dat is op TikTok ook redelijk zot gegaan. Dat is by far de meest bekeken video op onze TikTok. Dat heeft bijna 20.000 views behaald. Dus er zit wel een verhaal in, daar ben ik zeker van. Maar het is bezig.
Ann Alice: Dat is een traumatische jeugdervaring dat je met die melk na die mosselen hebt, waarschijnlijk.
Peter: Ik durf, ik wil de schuld niet op hem steken, maar mogelijk is dat toch de trigger van alles geweest.
Ann Alice: Ja, ik ken het ook. Ik moest ook altijd melk drinken, melk drinken, dat is goed voor u. Ik vond dat als kind al echt vies. En ik blijk dus ook wel lactose-intolerant te zijn.
Peter: Dat excuus heb ik niet, jammer genoeg.
Ann Alice: Ik heb ook al wat over gelezen en blijkt wel dat als je lichaam instinctief zegt van nee, ik wil dit niet, dat er meestal wel zoiets is van intolerantie of allergie.
Christophe: Kijk, zie. Je kunt de aflevering al beginnen voorbereiden.
Ann Alice: Voilà.
Peter: Dat kan ik gebruiken, ja.
Ann Alice: Ja, dat mag.
Christophe: Maar dat gaat wel moeilijker worden, denk ik.
Peter: Ja, dat wordt wel... Ik zeg het ook, hij gaat er zeker komen. Het is ook gewoon een te intrigerend onderwerp voor overduidelijk al vele mensen die het echt wel vaak zeggen, van wanneer gaat hem komen, of weten wanneer dat hem gaat komen. Dat is ontegensprekelijk het onderwerp waar ik het meest op wordt aangesproken. Door de mensen die me kennen dan althans. Maar ja, er zit een verhaal in, absoluut. Maar of het ook effectief in het segment dat is een feit gestaafd gaat kunnen worden, daar zit ik nog een beetje in het ongewisse, maar dat komt goed.
Christophe: Voor de duidelijkheid, wij zijn eigenlijk allebei al redelijk normale mensen, hoor. Want er komen nu overal twee mannen die alleen maar ergernissen, frustraties en fobieën hebben. Dat is eigenlijk niet waar.
Peter: Ik denk dat dat ook de charme is van onze podcast. Ik denk dat je net zoiets pas kunt maken als je al bij al wel positief en vrolijk in het leven staat, want anders zou dit ook niet volgen, denk ik.
Christophe: Nee, dat is natuurlijk een lange tijd.
Ann Alice: Depressie in de wc.
Christophe: Er zijn maar een paar van die onderwerpen waarbij we ons echt kwaad gemaakt hebben of waarin we echt gefrustreerd waren. Met Printer zat ik daar, dat triggerde mij. Maar dingen zoals muggen, iedereen vindt dat uiteraard irritant, maar het is niet dat we daar kwaad om zijn of dat we daar echt extreem geërgerd door zijn. Of toch
00:40:00
Christophe: continu?
Ann Alice: Nee.
Peter: Als het zich voordoet, mogelijks wel.
Ann Alice: Waarom moeten die zoveel lawaai maken? Moesten die nu gewoon stil zijn? Het buffet is open, hè. Allee, het maakt mij niet uit, maar...
Peter: Ja, hoewel ik ook daarop ben aangesproken geweest, dat ze zeiden dat je nogal redelijk snel ging over het feit dat de jeuk niet zo erg is. Want blijkbaar hebben mensen wel meer last van de jeuk dan van het gezoen. Maar ik zit dus wel in het andere kamp. Ik word eigenlijk... De jeuk valt, naar mijn gevoel, altijd wel mee, maar het gezonder wordt iets dan weer... Ja, omdat hij mij gewoon.
Ann Alice: Uit mijn slaap houdt en ik heb mijn slaap nodig. Maar inderdaad, ik kan ook wel serieus allerlei reacties hebben op die muggenbeten en dan is die jeuk wel erg, ja, maar daar pak je dan een pilletje voor en dan is dat weg.
Christophe: Of een beetje melk opdruppelen helpt.
Ann Alice: Melk, ja, nee. Nee, dat gaan we niet doen. Maar ik neem sowieso al allergiemedicatie voor de hooikort en dan neem ik er eentje extra als ik veel muggenbetenjeuk heb. En dan, dat helpt ook. Goed, maar nu zijn we hier allemaal tips aan het geven rond dingen die niks met podcasts te maken hebben. Ik heb nog een podcastvraag. Als er luisteraars zijn die nu ook zin hebben om een podcast te beginnen, welk advies zouden jullie geven?
Peter: Ja, gewoon doen. Echt. Eigenlijk begint eraan. Als het kriebelt, moet je krabben of zo. Moet je gewoon doen, ja. Ik denk... Waar ik achteraf gezien wel heel blij mee ben, is het materiaal dat we gekocht hebben. Want dat is wel echt degelijk goeie materiaal en dat bevordert het feit dat je... Het gaat allemaal wel heel vlot of zo dan. Dus dat is wel heel fijn. En dan kunt u voornamelijk gewoon concentreren op het doen en het maken in de plaats van alle technische dingen, want die kunt u ook wel heel gemakkelijk leren en opzoeken. Ik zou zeggen, gewoon doen. Vindt u een zotte neef en zet u allebei achter de microfoon en begint eraan.
Christophe: Klopt. We hebben eerlijkheidshalve op voorhand ook wel goed nagedacht over waarover we gaan podcasten.
Peter: Ja, tuurlijk.
Christophe: Het mag niet alleen gaan zitten en platen zijn, denk ik. Ik denk dat elke podcast die een gesprek is, altijd wel voorbereid is op een deftige manier. En als je een onderwerp kunt vinden dat mensen kan aanspreken op een of andere manier, zoekt u een verhaal misschien, iets dat je hebt meegemaakt, of iets waar je meer over wilt te weten komen. Als je zo'n onderwerp kunt vinden, waarbij je veel afleveringen kunt maken, want in ons geval zijn er veel ergernissen en fobieën te vinden, Dan, ja, dan inderdaad doen gewoon. Probeer het dan een keer uit. We hebben daar ook één of twee keer zo'n testaflevering gedaan en ze dan gewoon erachter online gezet. Dus inderdaad, zoekt u een onderwerp dat u zelf aanspreekt, dat een passie is of iets waar je veel over kunt en wilt vertellen of te weten komen. Schrijf dan een keer uit om te proberen. Neem dan een keer op om te proberen. Maar inderdaad, gewoon doen. Denk door te doen dat je het meeste leert.
Peter: Het begint inderdaad allemaal met een idee dat je moet hebben. En je gaat er wel tijd in moeten steken, maar als dat iets is wat je graag doet, of als het helemaal niet voelt als een voorbereiding, want dat is nogal een zware woord misschien, maar dat voelt zo eigenlijk gewoon totaal niet. Ook gewoon dat je er je eigen in brengt. Ik denk dat dat het... Je moet het je eigen maken. Je moet er zorgen dat er iets van jezelf in zit, of zo. En dan gewoon doen.
Ann Alice: Ja, mooi. Gewoon doen. Oké. En dan, als mensen nu ook naar Ambetant willen gaan luisteren...
Peter: Graag.
Ann Alice: Ja. Welke aflevering zou je aanraden om mee te beginnen?
Peter: Is er één waar jij dan zegt... Die moeten we zeker geluisterd hebben?
Ann Alice: Ja, ik heb ze nog niet. Ik ben bij aflevering één gewoon begonnen en ik heb nu aflevering vijf net geluisterd, dus ik zit nog een beetje achter. Maar ja, die thalassofobie, dat intrigeerde mij, al had ik al in de lijst met afleveringen zien staan, omdat ik helemaal niet wist wat het was. Dus nu weet ik dat wel. Dank je wel. Dus dat interageerde mij al wel, van oh, wat is dat? Maar voor mij persoonlijk was die overnagelbijten toch wel... Omdat ik dat zelf ook al heel mijn leven bijna doe. Ik vond dat toch
00:45:00
Ann Alice: wel even eentje die binnenkwam en confronterend was.
Christophe: Ik denk inderdaad, luister eerst naar de aflevering. Ga eens door de lijst mee onderwerpen en de aflevering die het hits closest home, zoals ze dan zeggen, waar je het meest in kunt vinden. Of als je zelf hoogtevrees hebt, is dat misschien een leuke om mee te starten. Als je gek wordt van uw printer, begin je daar misschien eens mee. Als je op de Noordpool woont, moet je niet meteen naar de aflevering over muggen luisteren.
Ann Alice: En nu misschien ook niet, want het seizoen is zo goed als voorbij.
Peter: Ja, ook dat inderdaad. Alle afleveringen zijn hetzelfde, in zekere zin. Dus ik denk dat je inderdaad, als je iets neemt wat voor je heel herkenbaar is, dan ga je bij de rest ook weten wat je er kunt uithalen. Zelf persoonlijk vond ik de aflevering van Palastofobie wel heel fijn, omdat die ook heel verhalend was. Ik wist dat er een verhaal in zat dat Christophe zelfs nog niet wist van mij, terwijl hij eigenlijk, laten we dat nu stellen, 90 procent van alles van mij weet. Dus ik wist dat dat heel... Ik vond dat heel spannend, omdat ik wist dat ik iets had wat hij nog niet wist. Dus dat vond ik een heel fijne aflevering. En nagelbijten vond ik ook heel fijn, omdat dat iets was wat we allebei hadden, uiteindelijk. Want dat wist ik niet. Ik wist eigenlijk niet dat Christophe zijn nagels beet. Dus dat vond ik... Ik heb het gevoel dat we wel aan het groeien zijn. Ik heb het gevoel dat het elke week beter wordt, of zo.
Christophe: Ik ga er ook eentje van de latere kiezen. Ik ga voor printers gaan. Ik heb het meest geleerd in die aflevering, want het startte echt als een frustratie. Mijn machine doet niet wat het doet of wat het moet doen. En dat is geëvolueerd naar een heel verhaal over wie er allemaal in de printersindustrie met onze voeten rammelt. Mijn mond viel daar echt van open. Ik vond het echt waanzin wat ik daar geleerd heb. En dat vind ik net zo leuk aan het voorbereiden van onze podcast. Dat je kunt starten met iets van Nozzle en dat dat dan uitgroeit tot een groot verhaal, dat vind ik wel fijn.
Ann Alice: Ja, nu ben ik wel benieuwd naar die printeraflevering, want die heb ik dus nog niet gehoord. En eigenlijk, mijn printer dat ik hier nu heb staan, die is vrij braaf. Maar ik zie het, het is een lezertje.
Christophe: Ik kan hem zien staan.
Peter: Ah, ik moest zeggen jij.
Ann Alice: Ik denk alleen maar aan frustraties van toen dat ik nog in loondienst werkte en elke keer dat je in het printerkot komt, dan is juist dat papier op en dan heeft die vooru dan niet bijgevuld en zo van die dingen. Hier ben ik alleen, het is mijn eigen bedrijf, mijn eigen bureau, dus ik ben zelf voor alles verantwoordelijk. Ook daar helaas, want moest hem ooit eens toch moeilijk doen, heb ik niet daar. De IT-helpdesk kan bellen, maar tot die toe doet hij van mij nu wel wat hij moet doen, dus ik ben heel benieuwd naar wat je daarover te vertellen hebt.
Peter: Hij heeft er heel veel over te vertellen, ja.
Ann Alice: All right. Goed. Dank jullie wel, Peter en Christophe, voor dit heel leuke gesprek met heel veel uiteenlopende tips, niet alleen over podcasten, en voor nog meer van die weetjes en tips. ook zeker mijn ambetant gaan luisteren, zou ik zeggen. Nog één vraag, want ik ben hier al aan het bedanken, maar ik moest nog één ding vragen, ook aan jullie. Hebben jullie een suggestie voor een andere podcaster of podcastduo dat ik hier eens mag uitnodigen?
Christophe: Ik denk dat wij... allebei podcastluisteraars zijn die vooral naar de grotere podcasts luisteren voorlopig. En we zitten nog niet lang genoeg in het wereldje om zo veel mensen te kennen. Met name, we kennen niemand die echt podcast doet. Ik zeg het, ik luister graag naar de achter-de-schermen Nerdland-podcasts. Mossel om half twee. Café Constant is zoiets. We zijn allebei ander licht van, dat is ook een leuke om te volgen. We worden af en toe vergeleken met Benick de Trut, de mannelijke versie van Benick de Trut. Misschien dat dat een optie is. Ik weet niet wat jij als jurist is, Peter?
Peter: Nee, ja, inderdaad. Bij mij is het ook een sportpodcast, zo'n 19 Minutes of de kunst van het verdwijnen, of Bob, zo heel verhalende. Die vind ik ook wel heel fijn, maar die ken ik natuurlijk ook niet persoonlijk. Ik heb inderdaad ook al de vergelijkingen gehoord, van ben ik het druk dat dat iets is dat gelijkaardig is als bij ons mogelijk.
Ann Alice: Ja, oké. Die ga ik op de lijst zetten. Sommigen geven mij wel de uitdaging om de grotere namen op mijn lijst te zetten om uit te nodigen en
00:50:00
Ann Alice: te vragen. Ik kan het altijd vragen. Een nee heb ik en een ja kan ik krijgen. Tot hiertoe is er nog weinig reactie gekomen van bijvoorbeeld welkom to the AA of Xander de Wijcke of Nerdland. Ik heb al wel de vraag gesteld, dus...
Peter: Daar begin je net mee, hè.
Ann Alice: Dus moest iemand iets horen en daar connecties ook hebben, je mag dat ook altijd laten weten.
Peter: Gaan we doen.
Ann Alice: Maar voorlopig... Ja, ben ik de trut. Ik ken hem niet, de podcast, maar...
Christophe: Ja, ze zijn ook veel groter dan wij zijn. Dan hebben we onlangs ook een aflevering met Pommelien Thijs, schilderijen... Was dat niet de volksjury? Dat was de volksjury, inderdaad. Nee, nee. Jawel, ja. Nee, nee, ik was... Oké, ja, raar.
Ann Alice: Maar waar heeft nog niemand de volksjury genomineerd om te gasten zijn? Dus die staan nog niet op de lijst, ook niet.
Peter: Die zijn natuurlijk ook niet klein, hè.
Ann Alice: Ja, nee, maar we hebben al mensen ook diary of CEO genomineerd. Ik bedoel, een lat hoogleggen is dat... Ja.
Christophe: Nee, maar ik denk dat Bennie de Trut inderdaad misschien een haalbare kaart is en toch weer een stapje richting volksjury.
Ann Alice: Ja, voilà.
Christophe: We beginnen klein bij ambetant en consortium en dan kunnen we opklimmen naar de sterren van deze atroce wereld.
Ann Alice: Dankjewel, heren. Ik blijf luisteren en misschien nog eens tot een volgende keer.
Christophe: Heel graag gedaan. Dankjewel dat wij in de aflevering mochten zitten.
